Ineke Bakker bezocht in het voorjaar Springs of Life, samen met Marion, initiatiefnemer van SOL. Voor Ineke was het een eerste bezoek aan Afrika. Een fantastische ervaring met heel veel indrukken. Voor HelpTeamWork deed ze verslag van die indrukken. 

“Marion en ik kennen elkaar al bijna ons hele leven. Vorig jaar mocht ik in een nieuwsbrief al eens vertellen waarom wij als gezin sponsor zijn geworden van Rose, één van de meisjes in SOL. Wij vinden het belangrijk dat je een beetje om elkaar denkt, dus zeker aan kinderen die minder kansen krijgen dan ons hier in het Westen.

Dit voorjaar tijdens de schoolvakantie in Kenia, ben ik met Marion mee geweest. Zij wilde mij heel graag alles laten zien en ik wilde dat heel graag!
 
Feestelijk welkom
Kenia! Het leek mij fantastisch om daar rond te lopen, de kinderen van het Gezinshuis te zien en Rhoda en Paul te ontmoeten. Nou en dat werd het! Uit het vliegtuig in Mombasa werden we opgewacht door een breed lachende Rhoda en Paul. Heel warme ontvangst, gelijk naar het hotel gereden en daarna in 1x door naar Mtwapa ( net buiten Mombasa) naar de kinderen die bijna uit elkaar knapten van vreugde om ons te zien. Zo leuk!! De jongens hadden een prachtige schelpenketting en -armband voor ons gemaakt en de meiden hadden met mama Mary heerlijk gekookt en verrassende koekjes gebakken. Rhoda zorgde voor vers geperst vruchtensap. Kristi, de dochter van Rhoda en Paul, had alle kinderen een prachtige coupe gegeven. Van ingevlochten haar tot roodgeverfde banen. Wat een feestelijk welkom! 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Gelijk aan de slag met de gekregen cadeautjes.

De eerste keer naar het zwembad
Wij hadden natuurlijk voor iedereen een presentje mee wat de feestvreugde compleet maakte. 
We hebben de kinderen 4 x bezocht en 1x mee uitgenomen naar een zwembad met spectaculaire glijbanen. Daar waren ze nog nooit geweest! Alleen wij hadden een zwemdiploma, dus het diepe gedeelte was verboden terrein.

Fred en Amani gingen voor het eerst van hun leven van een waterglijbaan. Wat een plezier!

Realiteit
Ik had natuurlijk al veel verhalen van Marion gehoord en foto’ s gezien, dus mijn verwachtingen waren aardig conform realiteit.  Wat erg opviel waren de controles door militairen op de weg 
(roadblocks) en bij winkelcentra (tassen controleren en met spiegel onder de auto). Terechte controles want hierdoor zijn er aanslagen voorkomen. Ook tijdens ons bezoek was er een aankondiging van terreurgroep Al-Shabaab van een aanslag. Door ‘wijkalertheid’ – per wijk opvallende zaken signaleren en melden –  worden in huizen granaten en wapens gevonden. De terreurdreiging heeft een grote impact in Kenia, op de mensen en hun leven van alledag. Angst is slecht voor de economie. 

De armoede is echt schrijnend om te zien. Het voelt ongemakkelijk als “rijke” westerling. Door de droogte hebben nu ook de boeren geen inkomsten meer, omdat al hun vee dood is. In één klap van een goed bestaan naar niets, echt niets. ’s Ochtends vroeg tijdens onze dagelijkse ochtendduik in zee zagen we veel jongeren die acrobatische oefeningen deden als training voor een optreden ‘s avonds in de hotels. Tijdelijke werkcontracten kennen ze in Kenia ook en betekent dat je tijdelijk net boven de armoedegrens zit. Passende werkschoenen kunnen er bijvoorbeeld niet van betaald worden. 

 

Huisjes gemaakt van golfplaten staan overal in Kenia. 

Wat mij ook opviel waren de blikken (golfplaten) hutjes in de stad en de lemen hutjes op het platteland. En werkelijk overal plastic zakjes in de struiken en langs de kant van de weg. (In de zomer werd bekend dat de Keniaanse overheid een verbod op plastic zakjes heeft ingesteld…)

Terreurdreiging
Door de aanslagen en de constante terreurdreiging gaat het erg slecht met het toerisme, één van de belangrijkste inkomensbronnen van Kenia. Voor veel mensen is er geen werk meer, terwijl het land en de mensen deze inkomsten zo hard nodig hebben. Zoals een Keniaan ons vertelde is het volgens hem de plicht van een president is, om eerst te zorgen dat alle inwoners voorzien zijn van eerste levensbehoeften als eten, drinken en huisvesting. Dat gebeurt te weinig. Een nieuwe spoorlijn is blijkbaar belangrijker… 

Verkiezingen
Er heerst wantrouwen richting politiek. In augustus waren er presidentsverkiezingen. De zittende president won opnieuw. De oppositie erkent de overwinning niet, maar stapt niet naar de rechter omdat er geen vertrouwen is in de rechtspraak. Kenianen die het wat beter hebben vinden de huidige president prima. Hij legt tenminste een nieuwe spoorlijn aan, dat is goed voor de economie…

Verbazing
Wat mij verder verbaasde: 

  • de prijzen zijn gelijkwaardig aan die in Nederland! (Dat kunnen dus heel veel Kenianen niet betalen.)
  • ik heb meer reclameborden gezien met blanke mensen dan met donkere mensen.
  • de verkoop van bankstellen en ander meubilair in het stof van de straat . 
  • in Kenia moet je een geloof hebben. Of christen of moslim. Niet geloven kan niet. 
  • de lange reistijden die mensen hebben om naar hun werk te gaan. 4 uren is niets en dat elke dag. 
  • het enorm drukke verkeer, voetgangers, handkarren, volgeladen brommers , Matatoes (personenbusjes vervoer),Tuk-Tuks (brommertaxi), bussen, taxi, vrachtverkeer en dat allemaal links rijdend (voorheen Engelse kolonie) zonder al te veel verkeersregels.
  • geen opleiding tot rijbewijs. Zelf leren en dan aan politie laten zien dat je het kunt.
  • onderwijs krijgen met 50 kinderen in een klas! Dan nog iets opsteken is wel heel bijzonder. Alle kinderen van het gezinshuis kunnen al wel een beetje Engels. 
  • Swahili is een hele vriendelijke, avontuurlijke taal 

 

Een klaslokaal van de lagere school. Gemiddeld zijn er 50 leerlingen per klas. 

Het bezoek heeft bevestigd dat je ziet hoe belangrijk die eerste levensbehoefte is. De kinderen uit het gezinshuis krijgen goede voeding (ze groeien goed, waardoor ze voldoende energie hebben om zich te ontwikkelen), aandacht, liefde, onderwijs en veiligheid.
 

Een feestelijke avond vol gezang en voordrachten. En heel veel pret.

Rhoda is opgegroeid in een SOS kinderdorp en heeft een grote familie: iedereen is daar broer of zus van elkaar en helpt elkaar zonodig. Bewondering heb ik voor de veerkracht van Rhoda en Paul. Nog maar een jaar geleden is hun lieve zoon Mark overleden en tijdens het verwerken van dit enorme verlies blijven ze openstaan voor hulpverlening aan anderen. Wat een voorbeeld voor de kinderen!
 
Hartverwarmend om te zien dat de kinderen uit SOL, ieder op zijn eigen manier, deze lege plek een beetje proberen in te vullen. Hoewel de kinderen uit verschillende gezinnen komen, zijn ze in SOL echt één gezin. Die eer komt Rhoda en Paul toe. Elke zondag is het gezinsdag en doen ze iets samen. Dat kan een dagje weg zijn (bv. het strand),  een verjaardag met taart vieren, een spelletje of ze laten elkaars kwaliteiten zien op het gebied van voordrachten, verhalen vertellen of dansen. Gelukkig onderhouden de kinderen contact met hun eigen familie, die regelmatig uitgenodigd wordt voor een bezoek aan SOL.

Sterke vrouwen
Wat mij verder opviel is: 

  • Goed om te zien dat kinderen overal hetzelfde zijn. Gek op aandacht (van ons), de fotocamera, telefoon en filmpjes op YouTube. Met dit verschil dat ze er zelf geen hebben.
  • dat de Mama’s daar de belangrijkste rol hebben en sterke vrouwen moeten zijn. In SOL is Mama Mary dagelijks de stabiele factor.
  • het onrealistische beeld dat alles in Europa beter is en dat wij allemaal rijk zijn.
  • hoe weinig bezittingen mensen hebben. De huizen die wij bezochten zijn gelijkvloers met alleen woonkamer, keuken en slaapkamer. Geen ruimte dus om spullen op te slaan alleen om te bewaren.

Vuilnisbelt
Natuurlijk is mijn betrokkenheid bij Kenia veranderd: wanneer Kenia in het nieuws is spits ik mijn oren, zoals onlangs met de verkiezingen. In gedachten ben ik veel bij de kinderen en nieuwsgierig naar hun welzijn en ontwikkeling. Frappant was in de week van terugkeer een uitzending  van Trippers (BNN) over kinderen die op een vuilnisbelt in Nairobi leven. Dan besef je hoeveel geluk de kinderen in het gezinshuis hebben, een prachtig initiatief van locals (Rhoda en Paul) én buitenlanders (Marion en Sandra). Toppers zijn het!